یادداشت

سرویس اقتصادی- سعید مومنی: بی شک سال ۹۹ را باید سال کرونا نامید. پدیده ای که در تمام شئون زندگی آدمیان تغییر و تجربیات منحصربفردی ایجاد کرد. از این منظر و به سیاق «گابریل گارسیا مارکز» می توان تعابیری چون « عشق سال‌های کرونا» یا مثلاً « خاطرات کرونایی» یا « ازدواج و جدایی کرونایی» یا « تلخی و شادی کرونایی»و…، بکار برد. ◀️ اما از آنجا که بشر موجودی عادت پذیر و تطبیق پذیر است، و از سویی انسان مدرن بشدت مصرف گرا و مادی تر شده، به سرعت کرونا درونی گردید و خیلی زود زندگی عادی و معیشتی پی گرفته شد. ◀️ از این روی سال ۹۹ برای شهروندان ایرانی علاوه بر کرونا، پدیده ای دیگر را در اذهان و خاطرات به یادگار گذاشت و آن بورس بازی و درگیر شدن بخش عمده‌ای از خانواده‌های ایرانی با بازار سهام بود. رخدادی منحصربفرد و هجومی هیجانی که مشابه آن در کمتر کشوری روی داده است. ◀️ پدیده ای که برای توضیح و درک ...

سرویس فرهنگی- وقتی انارهای شب یلدا را پوست می‌گرفتم، نگاه به دانه‌های شفاف انار از یکسو و پوست آن‌که دور ریخته نمی‌شد از سویی، مرا به یاد زمستان‌های ویست در سال‌های دور انداخت که دل‌های مردم به صافی دانه‌های انار بود و البته پوست انار را هم دور نمی‌ریختند! مادرم در راه‌پله پشت‌بام، ظرفی گذاشته بود و پوست انارها را در آن می‌ریخت. می‌گفت: «عمو اصغر این‌ها را برای رنگ خامه‌ی قالی می‌خواهد. عمو اصغر پوست انار را باریشه شیرین‌بیان می‌جوشانَد و رنگ بُخور می‌سازد.» آن روزها همه‌چیز بومی بود. چرخه‌ی صنعت قالی در ویست کامل بود، پشم گوسفندان در تابستان توسط مردان چیده می‌شد، پیرزن‌ها که نمی‌توانستند قالی ببافند، پشم‌ها را می‌ریسیدند و خامه می‌ساختند، رنگرزها با رنگ‌های بومی رنگ می‌کردند و زنان و دختران جوان آن خامه‌ها را با رنج و امید به تخته‌های قالی تبدیل می‌کردند. رنجی که می‌شد آن را از ترک‌ه...